RP (III)
- The honor roll of tumblr porn (according to porn4ladies) #
El meu feu.
santibalmes:
Cuatro mil días después de aquel año obcecado detecto que al fin te dignaste a cumplir con la cita inaudible. Y me alegro, y me enfado a la vez. Después de estudiar con cuidado este caso ejerciendo a la vez de fiscal y abogado, de juez imparcial, sentencio lo nuestro diciendo que el fallo más grande pasó por guardar solamente los días más gratos y olvidar los demás. Mirarte de frente, admito en voz alta que no pocas veces he sido tentado en coger mi esperanza y lanzarla sin más a la fosa común donde yacen los sueños que nos diferencian.
Tal vez, ¿has pensado en renunciar? Yo aún no…
::
cita
Hace unas semanas, puede que hasta más de un mes, escribí en el Facebook que tú, te merecías cualquier cosa que desearas.
Por recientes acontecimientos, por culpas atribuidas antes y después de lo sucedido, por sorpresas e historias que no se habían contado ni se creía que hubieses acontecido debo dejarlo claro: sigues mereciéndote cualquier cosa que desees, y el pasado y el presente me hacen pensar que, sentir que tengo parte de culpa en como te sientes, es más, parte de culpa en que una vez más estés triste.
Por desgracia, ya has estado todo lo triste que una persona podría/debería estar en 3 vidas enteras.
Quiero dejar claro que muchas cosas que han sucedido, muchas cosas que te he permitido, más cosas aún que he dejado que no me respetaran y que no me respetara han tenido un enfoque basado en la tristeza... y ahora cuento porqué.
Mi madre, que en paz me aguante, me contó que des de que era yo un chavalín, siempre regordín, un trozo de carne engullidor de comida profesional, liante y movidico, en las ocasiones que yo lloraba ella intentaba siempre, por el medio que pudiera, evitármelo, evitarme el lloro (que no la pena) por una sencilla razón, y es lo que me contó hace no muchos años: mientras pudiera evitar que lloraras lo haría, porqué de mayor no sería capaz, no podría evitarlo, los motivos que te harían llorar no estarían en mis manos.
Apuntar que dándole vueltas a esto me siento entre mal y fatal por haberla hecho llorar alguna vez, y no precisamente por simpático...
He querido evitartelo por todos los medios pero creo que al final nos hemos tropezado por nuestro propio peso.
No quiero que llores, no quiero que estés triste ni un día más, no quiero que te culpes ni quiero que me culpes, nos quiero aunque no suceda ni ahora ni nunca, etc. No lo quiero porqué tú, hoy por hoy y hasta que dejemos de ganar años, te mereces cualquier cosa que desees.
Inentarem Sortir-ne Poc Cardats
Desenvolupar una idea fins arribar a contradir-la... no sé si era l'escola Aristotèlica o en quina agogé es duïa a terme entre els classics, però era menester que per superar el curs i esdevenir filòsof (que potser en deien "científic", pensador o el que s'escaigués, o advocat, no recordo) havies de presentar-te davant d'un públic i convèncer a tothom d'una idea. Tot seguit, el teu objectiu era, amb la mateixa determinació, convèncer a tothom exactament del contrari, tirant per terra tot el que feia un segon havies defensat i essent capaç de fer-hi entrar de nou a tot el públic...
Sempre he cregut que puc considerar que he pensat massa quan arribo a la 2a part, on m'acabo convencent a mi mateix del contrari que m'havia dut on era.
El millor que puc fer per guanyar-me en enfrontar-me amb mi mateix; avui hem tingut el primer combat i m'he/has posat al meu lloc en un parell de cops.
Que sàpigues que t'estic calant... ara recordo totes les hores que t'he estat observant.
Aquí hi haurà paraules dolces i bufetades a contracor, a contrallum i a contrapeu.
Les extraescolars, les colònies, els campus, les permanències, les excursions, les acampades, els stage, les fundacions, etc.
M'he proposat vàries coses; dues les tinc ben clares:
-Pero él tiene que ser honesto consigo mismo.
-De eso se trata. Se pone a sí mismo por encima del resto de nosotros. ¿No lo ves?
-Lo que veo es que es un buen hombre, miladi. Y no son como los autobuses. No habrá otro dentro de diez minutos.
Algún día romperás una promesa. A lo mejor alguna carta. A lo peor incluso a llorar.
Algún día no te cogerá el teléfono. Algún día llegará tarde. Algún día beberá un par de copas más que tú. Algún día tardará más de diez minutos en contestar. Algún día sonreirá a otra. Algún día fingirás en la cama. Algún día fingirá mejor que tú.
Algún día verás cómplices en ese pasado suyo donde hoy sólo ves zorras.
Algún día no os gustará la misma canción. Algún día tendréis que renovar la vajilla. Algún día romperás una promesa. A lo mejor alguna carta. A lo peor incluso a llorar.
Algún día cualquier marca en el coche será consecuencia del recuerdo. Algún día no os hará gracia la misma broma. Algún día sonará un portazo.
Algún día necesitarás un amigo al que hablarle de amor sin que te entienda. Algún día escribirás un libro que hable de cómo bosteza. Algún día escucharás canciones que hablen de que no está en casa. Algún día no se reirá de todo esto.
Pero hoy te dejarías besar.
Recordo quan encara em "preocupava" que en els nostres silencis, cara a cara, ens podéssim dir tantes coses sense dir-les, fins i tot sense voler-ho. Veient Louie 3x02, rient amb Louie.
Acabo d'adonar-me que, finalment, he aconseguit que el ràtio entre les vegades que escolto El bolero de Ravel i que penso en nosaltres i l'analogia que es fa amb aquesta cançó baixi d'1. Yujuuu!
Muchos adultos con TDAH son muy inteligentes, creativos, personas fácilmente queridas, y que son capaces de hacer muchas cosas admirables. Sin embargo, para muchos el vivir con TDAH es como hacer una carrera con una mochila inmensa cargada de ladrillos.
Si tengo que elegir entre tú y yo, te elijo a ti. Y por eso te odio.
Mirant Mad Men 5x08: La darrera vegada que em van despertar quan ja havia agafat el son va ser per donar-me una mala notícia. Als 10min estava al carrer, de nit, amb un coixí sota el braç, la motxilla a l'esquena, i plorant amb l'espatlla a la paret de l'entrada d'una casa que no recordo. Havia creuat la vorera.
Uns ulls entre verds, marrons i preciosos.
Raphael Saadiq - Movin' Down The Line
::
musica
Al marxar em vaig refugiar en el "Life goes on". La vaig patir, petir i repetir; la vaig coltar, escoltar i reescoltar. Avui torno a entrenar, avui la torno a posar.
Estic veient Gattaca. La darrera vegada que me la vaig empassar era al teu costat, a ca meva, al sofà, fa uns 9 anys. Ni t'imagines el que ha passat des de llavors (i el que no ha passat tampoc).
Desaparegut: ho sé. Justificat: també. Lamento no escriure, no comunicar, no transmetre, no plasmar, no elucubrar per escrit; deixar anar un pensament i desenvolupar-lo (fins a contradir-lo, si s'escau). Estem (estic i estem) a la meitat pràcticament, aprenent, creixent, corregint, millorant, ajudant, etc. En una nova familia, a sobre. Som 29, patriarca inclòs. Petons.