Espectacular obra de Ron Cobb
- Ron Cobb #
El meu feu.
Aquí podeu escoltar en Xavier Grasset acomiadant el Sr. Cuyàs. Del dia 15 de juny del 2020:
És el primer pare/la primera mare, que ens deixa, d'algú amb qui havia tingut contacte molt molt proper durant una pila d'anys; la Núria, la seva filla, era companya de classe i íntima amiga de la Grigri.
Quants records d'aquella època. La darrera vegada que ens vàrem veure amb la Núria crec que va ser per l'aniversari de l'Oriol Cortada que va fer en una zona de berenars per la serralada Litoral... o en unes 24 hores de bàsquet de Sant Vicenç de Montalt?
No sabia que eren tan espessos, i més que ho seran, els núvols que abracen els records. No passa res, un bon dia se'ns esmunyiran del tot i, si no tenim amb qui parlar-ne, mai sabrem que han estat amb nosaltres. Gràcies per acostar-nos, de tant en tant, sensacions, olors, sons, cares, emocions i rialles que feia temps que no sentiem.
Descansa en pau, Manuel.
PD: Quin net més bufó que tens.
Avi, dona-li un petó ben fort a la iaia...
... ara que per fi estareu junts de nou i per sempre.
Un petó.
Ho torno a dir i a repetir: I em trobo aquí, amb la pell eriçada, escoltant a Terrence Parker a Frankfurt, o Tips & Rocks vs. Wisdom o Sofi Tukker & Charlie Barker, etc. i com se'm passen els minuts volant amb la música. Brrrrrrrrr!
I a partir d'ara i els propers 4 mesos, això serà UNA BOGERIA TOTAL.
Canviarem de casa i 30 coses més.
"Decía mi amigo Antoñin un mediodía de abril junto al Guadalquivir mientras esperábamos unas tortitas de camarones y dos cañas de Cruzcampo, que a partir de los once años los cumpleaños no le importaban a nadie...lo mismo lo dijo para ahorrarse la invitación.
Usted sabe que mi mayor enseñanza en esto de gastar tiempo de vida me la dio un irónico monje budista de Haeinsa. Desde entonces intento ser un tipo despierto y digno heredero de este magnífico regalo.
Hágase merecedor del nuevo escalón que se le presenta. Exprimalo al máximo, corra riesgos, equivoquese, sea atrevido...la vida, en definitiva, es probar infinitas veces.
Y recuerde siempre que a mí sí me importan sus cumpleaños...
Suyo afectísimo"
La meva resposta:
"Lo tengo presente, puede que no tan a menudo como cada escalón que me encuentro a diario. Sus calcetines me ayudarán cuando realmente los necesite. Muchísimas gracias querido cofrade.".
Gracias por todo, abuelito. ¡Cuídate que ahora vas solo y no te podré vigilar ni decir que te sientes!